07. Zacznijmy.

W ten już prawie jesienny, domowy dzień nagle w lot pojęłam, o co mi tak naprawdę w tym wszystkim może chodzić. Dlaczego jest tak, a nie inaczej i wciąż się plączę między jednym fiaskiem a drugim.
Zacznijmy może od samego początku historii zwanej życiem świadomym.
Pewnego dnia postanowiłam sobie zbudować osłonę wokół siebie, bo tak było bezpieczniej. Nie musiałam niczego udawać, po prostu stałam się nieczuła i nie zwracałam uwagi na to, co czują wszyscy inni. Dlatego na równi z tym bawiłam się tym, robiąc tak, żeby mi było najlepiej - o nic innego nie dbałam. Także moje związki były raczej jednostronne. Gdy po jakimś czasie z mojej strony uczucie się wypalało, po prostu ich zostawiałam, bez skrupułów, byle się tylko dłużej nie męczyć.
Pewnego dnia jednak poznałam Y i nagle wszystko odeszło w cień. Zaczęło mi na nim zależeć, dość znacznie. Zaangażowałam się, ale bardzo szybko okazało się, że z jego strony nie było to nic poważnego i tym samym role się odwróciły - rozstaliśmy się, a ja zostałam z niczym. Nagle przekonałam się, jak to jest czuć i uwierzcie mi - ani trochę mi się ta strona uczuć nie podobała.
Potem Y gdzieś się jeszcze przewijał, bardziej lub mniej. Pozbierałam się, zapomniałam, a za każdym razem, gdy przestawało mi już zależeć, on znów wracał, mieszał i odchodził. Na równi z tym pojawił się ponownie X. I choć jemu zależało i nadal na mnie zależy, ja długi czas nie potrafiłam tego przyjąć. Nikt nie potrafił zrozumieć dlaczego, a już zwłaszcza on. Nawet ja dokładnie nie wiedziałam, o co tak naprawdę chodzi. I w końcu zrozumiałam. Sęk tkwił cały czas w tym, że zwyczajnie się bałam i nadal boję zobowiązań. Nie dlatego, że jestem aż takim lekkoduchem, ale temu, że się raz sparzyłam i długi czas musiał minąć, zanim zrozumiałam to i owo. O wiele łatwiej było mi bowiem trzymać się swojej bezpiecznej strefy, niż znów przez to samo przechodzić. Bo, jakby nie było - odmowa gwarantuje bezpieczeństwo. Podobno.