01. Jeśli droga, którą podążasz nie ma żadnych przeszkód, prawdopodobnie wiedzie ona donikąd.

Kiedy pierwszy raz zetknęłam się z depresją, było to jakieś dobre kilka lat temu. I wtedy, nie zrozumcie mnie źle, ale... wydała mi się po prostu chorobą głupców. Może to kwestia nader krytycznego otoczenia i wychowania, ale wtedy myślałam, że na "to coś" zapadają tylko ludzie słabi psychicznie. Tacy, którzy nie potrafią zapanować nad sobą i swoim życiem, aż w końcu to ich przerasta i przegrywają. Co więcej - byłam święcie przekonana, że mnie to nigdy nie dotyczyło i dotyczyć nie będzie. I długo wychodziłam z takiego założenia, do czasu, kiedy nagle coraz więcej osób obok mnie "zapadało" na tę tajemniczą dolegliwość. Żeby tylko. Nie każdy potrafił się pozbierać. I tak oto moje otoczenie zalała fala samobójstw albo przynajmniej milionów chęci i sposobów, jak tego dokonać i jak pozbawić siebie życia.

A potem nagle, ni stąd ni zowąd ona dopadła także mnie. Tak oto ja, która zawsze to wyśmiewałam i nie wyobrażałam sobie idei samobójczych, nagle zaczęłam o tym poważnie myśleć. Zmagałam się z tym wszystkim gdzieś z 2 lata. Z bezsensem, poczuciem beznadziei, niezliczonymi kryzysami, chaosem w głowie i rozmyślaniem, że przecież moje życie to takie dno, że i tak nikt nie będzie za mną płakać. Na rodzinę niestety nie bardzo można było w sprawie pomocy liczyć - jak już wspominałam - krytyczne otoczenie. W końcu jakoś się poskładałam, wiadomo. Teraz przynajmniej wiele rzeczy potrafię docenić bardziej. I wielu też nie bagatelizuję.